Britpop kan worden gezien als een van de meest effectieve strategieën van een regering voor de marketing van een heel land. Dit is overigens helemaal niet het geval bij dit genre. Hoewel minister-president Tony Blair de nieuwe golf van bands gebruikte in zijn campagne, ontstond Britpop in de jaren negentig van de vorige eeuw met een eigen geluid dat een nieuwe visie op de wereld en op het leven weerspiegelde.
Wat is Britpop en hoe kun je op het typische geluid ervan jammen? Dat zijn de vragen die we in deze blogpost gaan beantwoorden. Wat je kunt verwachten? Een beetje geschiedenis, wat theorie en een paar nummers om mee te jammen geplukt uit onze gloednieuwe Britpop Channel.
Grunge
Het einde van de jaren ’80 in het Verenigd Koninkrijk werd gekenmerkt als saai voor de jongeren. Met de opkomst van partydrugs als wiet, cocaïne en xtc, begon de partyscene langzaam te groeien. De Stone Roses waren een van de meest veelbelovende bands van die tijd, maar door juridische problemen met hun label, verdween de band na het releasen van hun titelloze debuutplaat The Stone Roses in 1989.
De muziekscene bleef achter met een leegte. Omdat er niemand in de Britse scene was die dat kon doen, draaide het publiek de hoofden naar het westen en Nirvana stal hun harten. Het Grunge tijdperk veroverde de UK in één nacht.
Authenticiteit
De popcultuur uit de VS heeft altijd veel invloed gehad op het Verenigd Koninkrijk. Geen wonder dat Britse bands in de jaren ’70 en ’80 het Amerikaanse accent en de manier van liedjes componeren probeerden na te bootsen. In het begin van de jaren ’90 begint dit te veranderen wanneer artiesten als Massive Attack, Pulp, Oasis, Suede, Elastica en Blur de scene betreden.
Plotseling vertellen songteksten het verhaal van het saaie leven waar Britse jongeren dagelijks mee te maken hebben. Een leven op grijze straten in industriële steden, en de stijve bovenlip, beter bekend als Brits zijn. Al die dingen, ondersteund door een rauw punkig geluid doordrenkt van Beatles harmonieën en melodieën, en gezongen met een lokaal accent, begint zich te vormen in wat we nu Britpop noemen.
Lad culture
“De arbeiderscultuur werd vaak bespot als ruw”, legt Pulp frontman Jarvis Cocker uit in de documentaire Live Forever, The Rise And Fall Of Britpop. “Onmiddellijk werd duidelijk dat het misschien iets meer levendiger was dan de vermeende decadente cultuur.”
De tijden veranderden en de aristocraten die met Groot-Brittannië werden geassocieerd, waren niet langer cool. Integendeel, het was hip om op een socialistische partij te stemmen en een arbeider te zijn, of zoals ze dat mooi in het Brits zeggen: een lad. De mainstream omarmde dit nieuwe icoon dat van wie sterren als Jarvis Cocker en de gebroeders Gallagher de belichaming vormen.
Geboorte van Britpop
Volgens sommigen kan de geboorte van Britpop teruggeleid worden tot de release van twee nummers in het voorjaar van 1992: The Drowners van Suede en Popscene van Blur. Beide bands zijn het Britse antwoord op de Grunge uit Seattle. Ze omarmden alles wat Engels is; het accent, een beetje van het geluid uit het verleden en last but not least, de Union Jack.
Hoewel het genre in het midden van de jaren negentig vrij populair was, werd het commerciële succes langzaamaan een eigen valkuil. Volgens muziekhistorici kan de periode waarin Britpop deel uitmaakt van de mainstream gedateerd worden tussen 1993 en 1997 en lost daarna op in Britse popmuziek. Het genre maakt de weg vrij voor een toegankelijke sound waarop verschillende bands als Arctic Monkeys en Orange Skyline, maar ook popiconen als Robby Williams op verder bouwen.
De typische Britpop-sound
Waar komt het typische Britpopgeluid vandaan? We hebben het al eerder een beetje verklapt. Natuurlijk leent de nieuwe generatie wat van bands als de Beatles, en de Rolling Stones, maar ook van groepen als Joy Division, de Sex Pistols en New Order. Het is een mix van al die melodieën, rauwheid, melancholie en… een stevige injectie van nieuw bloed en ambitie.
Het moet gezegd dat de meeste artiesten die geassocieerd worden met de term Britpop een hekel hebben aan de naam van het genre, maar marketing is nu eenmaal marketing. Britpop groeit en verkoopt in de jaren ’90 als een gek, dus niemand zeurde te veel over de naam.
Britpop-klassiekers
Britpop domineert zonder twijfel een groot deel van de mainstream popcultuur van de jaren ’90. Sommigen beweren dat een van de meest populaire nummers uit die tijd Wonderwall van Oasis is. Anderen zullen zeggen dat het Common People van Pulp is. Maakt het uiteindelijk wel uit?
Als je wilt jammen op een aantal grote Britpop-nummers, moet je het genre onder de knie krijgen. Hoe? Door mee te spelen met ons Britpop Channel natuurlijk. Dus laten we kijken naar enkele Britpop-klassiekers die het genre bepalen.
Suede – The Drowners
Te beginnen met The Drowners van Suede, uitgebracht in 1992, en het begin van een nieuw genre. Om moeilijke akkoorden te vermijden hoef je alleen maar je gitaar een halve toon lager te stemmen naar een Eb. Vergeet niet het nummer in Chordify te transponeren naar E met behulp van de transpositie-tool. Klaar? De akkoordprogressie ziet er nu toch veel begrijpelijker uit?
Als je de toonsoort naar E hebt getransponeerd zul je zien dat dit nummer bestaat uit veel basisakkoorden zoals het D-akkoord, het C-akkoord, het A-akkoord, het E-akkoord en het Em-akkoord. Er zijn slechts twee uitzonderingen die je als uitdagend kunt zien – het C#m-akkoord en het F#m-akkoord. Als je daar wat hulp bij nodig hebt, kijk dan eens naar onze barre-akkoorden tutorial.
Blur – Popscene
In tegenstelling tot het melancholische liedje van Suede is Popscene van Blur veel meer uptempo. Hierin zie je duidelijk de punk genen van de band terug. Het nummer klinkt misschien makkelijker dan “The Drowners”, maar de snelle akkoordschema en de dubbele hoeveelheid barré-akkoorden maken het geheel wat meer tot een uitdaging.
Opnieuw zien we het typische Britpop ingrediënt in de kern van de nummers – de basisakkoorden onder de Britse zanglijn. Ze geven het nummer een mooi en helder geluid. Hier is een tip bij het instuderen van deze track: doe het stap voor stap. Loop het couplet met behulp van de looping-tool en speel dit tot je het onder de knie hebt. Ga daarna verder met het refrein en doe hetzelfde. Babystapjes.
Oasis – Wonderwall
Na de twee grootvaders van Britpop is het tijd voor de commerciële sterren. We bespraken al kort het liedje Wonderwall van Oasis in populaire zin. Maar laten we eens kijken waar het nummer muzikaal gezien eigenlijk uit opgebouwd is. Vergeleken met de vorige twee tracks is dit nummer iets gecompliceerder. Op het eerste gezicht dan. Geschreven in de toonsoort F#m zorgt ervoor dat de akkoordprogressie er heel anders uitziet dan dat het klinkt.
Maar niets is wat het lijkt. Kijk wat er gebeurt wanneer je de capo-tool op de tweede fret plaatst. De intervallen tussen de akkoorden blijven gelijk, het enige dat verandert is de manier waarop je je vingers moet positioneren. Zoals je kunt zien is de akkoordprogressie getransformeerd naar een perfecte basis. Eenvoudig, mooi en netjes, bestaande uit een Em-akkoord, een G-akkoord, een D-akkoord en enkele power-akkoorden. Kijk, zo klinkt ie ook, toch?
Pulp – Common People
Common People van Pulp verkocht meer dan 1,3 miljoen exemplaren in 1995. Dat zijn een heleboel platen. Maar dat is niet de enige reden waarom mensen beweren dat dit de beste track is die Britpop heeft voortgebracht.
Een ander – meer legitiem argument als je het ons vraagt – is dat de teksten de hele essentie van het genre belichamen. De Britse arbeidersklasse – die worstelt met alledaagse financiële problemen zoals het hebben van genoeg geld om de huur te betalen en brood op tafel te zetten – versus de hogere klasse van rijke Britten die geen idee hebben hoe de meerderheid van de bevolking hun dagen doorbrengt.
Op muziekgebied is de tekst van het nummer ondersteund door een vrij rechtlijnige akkoordschema bestaande uit het C-akkoord, het F-akkoord en het G-akkoord. Zelfs de drieklanken verspreiden de boodschap van het gewone volk. Het is niet nodig om verfijnd te handelen. Houd het simpel, houd het straat, houd het Brits. Veel plezier en happy jamming!
Teo creates content, which means he writes, a lot, about music, and all things interesting. When it comes to jamming, his weapon of choice is the bass guitar.
