Na een toffe openingsshow van jazzfestival Rockit in De Oosterpoort spraken we backstage met Londense artiest Joe Armon-Jones. Hij vertelde ons over zijn passie voor muziek, Jedi-mindtricks en de ‘Londen vibe’.
Lekker optreden Joe! Je bassist is een echte mister cool. Hij speelt de bas als een terminator.
Hij zweet nooit man. Ik zeg het je, hij doet dat niet.
Hoe gaat het met je tour?
Het gaat heel goed. Gisteren kwamen we uit … Man, ik ben een beetje brain dead. Even nadenken. We zijn dus eerst naar Berlijn gegaan en daar hebben we opgetreden bij Club Gretschen; als onderdeel van de tour. We zijn al vanaf begin oktober on the road.
Dat is zwaar. Wordt het allemaal een waas op een gegeven moment?
Nou ja, dat valt wel mee. Ik doe mee aan veel verschillende projecten, dus ik verdeel mijn tournee in etappes. Ik toer tot en met december, weet je. Dus deze etappe was: eerst Berlijn, daarna Neurenberg voor een nieuw jazzfestival en toen kwamen we hier. Het is allemaal supertof, man.
Je ziet eruit als de kapitein van een ruimteschip als je speelt. Al dat draaien aan knopjes en het rammen op de toetsen van je synth. Kun je een beetje vertellen over de manier waarop je je instrument gebruikt?
Ik denk dat het de invloed van dub is, snap je wat ik bedoel. Ik luister veel naar dubmuziek en helden als Lee “Scratch” Perry gebruiken knoppen en effecten om de muziek te beïnvloeden vanachter hun platendecks.
Ik vind het leuk om een beetje van die vibe toe te voegen als ik aan het spelen ben.
Je hebt al die effecten tot je beschikking op de synthesizer. Vroeger had ik ook nog meerdere keyboards, maar als ik te veel verschillende effectunits moet bedienen is dat te veel voor mijn hersenen. Dus ik houd het graag allemaal op één plek.
Doe je altijd hetzelfde en gebruik je altijd dezelfde effecten, of gebeurt het allemaal op het moment zelf?
Het is altijd anders man. Het is hetzelfde als de solo’s, ik doe in principe waar ik zin in heb. Als ik de sound wil verrijken met toffe vibes dan doe ik dat gewoon.
Heb je als muzikant favoriete akkoorden waar je graag op terugvalt?
Nee man, ik geef de voorkeur aan mineur boven majeur, dat is het enige wat ik daarover kan zeggen. Ik houd van mineurakkoorden, maar ik heb geen favoriete akkoorden of toonladders. Soms komen mensen na optredens naar me toe en vragen wat voor toonsoorten ik gebruik. Ik vind het een beetje moeilijk om over dat soort dingen na te denken.
Als ik aan het spelen ben, gaan mijn hersenen niet zo van: “Dit is een C-majeur, dit een F-mineur, dit een D-mineur”. Ik zie het meer als vormen op de claviatuur als ik aan het spelen ben. De geluiden zijn meer verbonden met hoe de toetsen er uitzien, snap je wat ik bedoel?
Voordat we je tegenkwamen grapten we al dat we je de vraag zouden stellen: wanneer ben je gestopt met muziek spelen en begonnen met het maken van jazz?
Dat is een grappige vraag.
En, wanneer heb je dat gedaan?
Het is interessant omdat ik precies weet wat je bedoelt met die vraag. Ook al zou iedereen die geen jazz speelt zich beledigt voelen: “Wat bedoel je daarmee? Jazz is ook muziek!” Maar er kwam een punt waarop ik ophield met het spelen van muziek van anderen.
Ik leer nog steeds muziek van anderen, maar het is niet meer mijn belangrijkste focus. Ik begon klassiek, dus in het begin leerde ik Debussy. Ik probeerde me precies de juiste vingerzettingen eigen te maken en dat maakte me een beetje gek.
Ik hou echt van de muziek, maar het proces van hoe je klassieke muziek leert is niet de manier waarop ik muziek zie. Het kopiëren van andermans ideeën is niet slecht, maar ik wil nieuwe dingen maken op basis van iets dat er echt is, weet je. Dus daarom probeer ik mijn nummers met dat doel te schrijven.
Daarom hoor je geen ingewikkeld Snarky Puppy gedoe. Mijn composities zijn vrij open, er staan een paar solomomenten vast en een paar dingen die echt moeten gebeuren, maar los daarvan is het open. Ik laat de muzikanten doen wat ze willen doen, weet je.
Je hebt een geweldige band. Ze zien er erg gepassioneerd uit.
Ja, dat is het ding. Ik wissel veel van bezetting, dat houdt ze scherp. Soms speelt er een andere bassist of drummer mee. Soms heb ik andere mensen op de sax en de trompet. Ik ben er altijd, maar ik houd ervan om dingen draaiende te houden.
En iedereen is zo druk bezig. De mensen met wie ik wil spelen hebben ook hun eigen carrière, weet je. Dus Nubya Garcia doet haar eigen ding; Marius de drummer speelt in zijn eigen project bij YAM Records; Luke heeft zijn eigen project met Nubiyan Twist; Dylan speelt met mij in Ezra.
Dus zo is iedereen druk bezig met zijn of haar ding en ik kan hun tijd niet de hele tijd in beslag nemen. Ik moet er respect voor hebben dat ze andere dingen moeten doen. Maar ik heb het geluk dat ik een grote groep vrienden heb met wie ik speel, die allemaal goed genoeg zijn en graag mijn muziek uitvoeren.
Je wordt gezien als behorend tot de nieuwe generatie van de ‘Londense vibe’ in de jazzscene. Maar wat is de London vibe?
Ik ben blij dat je het vraagt. Weet je wat het ding is: er is zich een esthetiek aan het vormen, maar die komt zowel van de muziek als van de mensen. Om een bepaalde scene in verschillende landen op te pakken en er in verschillende landen over te horen, moet er een esthetiek zijn, dat is dan een soort vibe.
Het heeft deels te maken met de muziek, maar ik denk dat het veel te maken heeft met de mensen. Dus de muziek die iedereen speelt is heel anders. Mijn muziek is niet zoals Ezra, ook al zijn veel bandleden hetzelfde. Mijn muziek is heel anders dan die van Nubya. Als je later Nubya’s set ziet, zul je zien wat ik bedoel. Het is zo anders.
Het is allemaal geweldig en ik vind het allemaal te gek, maar er bestaat altijd een neiging om alles in een hokje te plaatsen, zo van: “Dit is een genre. Jongens, we hebben een genre!” Dat is in zekere zin cool en ja, het is een soort van genre, maar eigenlijk lenen we dingen van anderen.
Zoals wat?
Ik luister de hele tijd naar dub, dus ik neem dingen van dub over. Dat is geen nieuw ding, dat is een oud ding. Dub is heel oud, weet je. In sommige opzichten is het ouder dan jazz. Als je kijkt naar de herkomst.
Komt de Londense vibe voort uit het feit dat jullie vrij zijn om te doen en laten wat jullie willen?
Ja, maar zo hebben we altijd gedacht. We hebben het nog nooit vanaf het begin bedoelt als één genre snap je. Toen we begonnen was het alsof Ezra een soort afrobeatband was, terwijl Nubya jazzdingen deed. Moses is de beste jazzdrummer die er is – hij deed geen elektronica toen hij begon.
Nu heeft iedereen zijn of haar soort van, ik wil niet zeggen niche maar … richting gevonden waarin ze gaan. Hun passie zogezegd. Mozes en ik hadden het daarover en hij vertelde me: “Man ik had het idee om een soloset te doen.” Het idee kwam op en hij begon erover na te denken; nu toert hij daarmee over de hele wereld. Zo doet hij zijn ding.
Het is geweldig en verbazingwekkend om te zien hoe mensen hun ding doen. Maar ik denk dat mensen dat doen als natuurlijke reactie op het feit dat andere mensen er zo van houden om te zeggen: “Yo, dit is een genre!” Ik heb vorige maand een house-EP uitgebracht onder een andere naam. Ik probeer niet alleen jazzmuziek of slechts één soort muziek te maken.
Cool, dat gaan we zeker eens bekijken. Maar nu nog iets anders: Wat is je gekste backstage moment?
Man, dat zijn bijna te veel om op te noemen. Over mijn hele leven genomen zijn er enkele gekke momenten geweest, maar in deze band is het allemaal liefde man. Iedereen is zo lief en vrolijk. Dit zijn mijn favoriete mensen om mee te reizen.
In deze band, en in Ezra, steunen de mensen elkaar en natuurlijk worden mensen ook wel eens gek en genieten ze graag. Maar als je denkt aan een tournee en wat daar allemaal gebeurt, kun je niet elke avond uit gaan. Je kiest je momenten.
Eén keer was ik in Parijs ten tijde van de rellen, zo’n twee jaar geleden. Er waren mensen die molotovcocktails gooiden en auto’s en spullen sloopten. Hoe dan ook, we hadden een optreden in Parijs en om de een of andere reden had de zaal geen beveiliging. Normaal gesproken heb je een grote metalen poort met een aantal beveiligingsmensen die het publiek tegenhouden als ze op het podium proberen te komen. Maar dat hadden ze gewoon niet.
Wat gebeurde er?
Dus, mensen klommen gewoon op het podium. Er waren ongeveer tweeduizend mensen in de zaal. Iedereen probeerde op het podium te komen, sommigen probeerden de zangeres te grijpen. Ze hadden zelfs geen beveiliging backstage om dit aan te pakken.
Dus de persoon die het podium op moest komen om ons te helpen was de artist liaison, de man die de hele dag voor ons zorgde en ons koffie en eten gaf. Ineens moest hij ingrijpen, een gek meisje over zijn schouder tillen en haar van het podium slepen.
Het was ook wel weer grappig man. Ik probeer ondertussen gewoon aan de knoppen te blijven draaien, hopend dat de zangeres door zou blijven zingen. Het werd namelijk allemaal opgenomen en we moesten doorgaan. Dat was grappig.
Dat klinkt behoorlijk gek.
Meestal houden we het rustig. Ik ga veel toeren en als je elke dag op tournee als een feestje behandelt zal het je breken. Elke oudere muzikant die al een tijdje op tournee is, zal je vertellen dat je dat soort dingen niet elke avond kunt doen. Je kunt je nachten kiezen en ervoor zorgen dat het goede nachten zijn, maar over het algemeen kun je die levensstijl niet volhouden.
Dus wat voor advies zou je een beginnende muzikant geven?
Ik zou zeggen dat het meest waardevolle ding ooit is om je eigen geluid te cultiveren. Probeer niet alleen anders te klinken dan andere mensen – wat er deel van uitmaakt – maar probeer een geluid te vinden dat van jou is. Ik weet dat het klinkt als een soort Jedi-ding, maar als je eenmaal weet wat het betekent is het iets echts.
Zo kun je een plaat opzetten en na een paar akkoorden al zeggen: “O, dat is Bird!” En als het niet zo is, is het waarschijnlijk iemand die hem kopieert, omdat het niet de akkoorden zijn, maar de manier waarop ze gespeeld worden. Dan herken je het geluid.
En hoe vind je je eigen geluid?
Door inspiratie op te doen natuurlijk. Ik luister naar muzikanten en neem stukjes en beetjes mee die me inspireren. In de jazzwereld in het algemeen wordt van je verwacht dat je beheerst wat Charley Parker doet en dat je beheerst wat Michael Brecker doet, voordat je begint met het maken van je eigen geluid.
Maar voordat je dat alles onder de knie hebt, is het te laat voor je eigen ding. Dus, begin jong en kom met je eigen geluid.
Fotos by Knelis gemaakt op tijdens Rockit in De Oosterpoort. Heb je Joe Armon-Jones gemist tijdens Rockit? No worries, check hier zijn tourschema here.
