The Pains of Being Pure at Heart is een Amerikaanse indieband uit New York City. Hun naam is ontleend aan een kinderboek dat nooit is uitgegeven en ze hebben in totaal 4 albums uitgebracht. Hun meest recente album, The Echo of Pleasure, werd deze maand uitgebracht.
Oprichter en componist Kip Berman ging met Chordify zitten om te praten over zijn muzikale carrière, het leren spelen van een instrument en het feit dat veel jonge mensen veel tijd verspillen aan liedjes schrijven om te bewijzen dat ze slim zijn.
Welk liedje of welke artiest inspireerde je om een instrument op te pakken?
Ik was een beetje aan het prutsen op een gitaar toen ik 12 of 13 was terwijl ik naar Tom Petty songs luisterde, dat was de favoriete band van mijn stiefvader. Hij en mijn moeder hielden heel erg van classic rock en ik hield ook van dat soort muziek. Nu nog steeds, maar het was heel technisch en ik wilde gewoon liedjes spelen die ik kon spelen. Dus toen Nirvana populair werd voelde dat ontzettend cool, omdat hun liedjes niet zo moeilijk waren. Je had maar iets van 3 of 4 akkoorden nodig en dan klonk het al ongeveer als Nirvana. Zelfs Smashing Pumpkins liedjes waren vaak te moeilijk voor een beginner, omdat Billy Corgan zelf een rock/metal gitaar god is die toevallig het labeltje “alternatief” kreeg in de jaren 90.
Wat was het eerste liedje dat je vingers aan het bloeden maakte?
Ik weet niet of er eigenlijk echt bloed was, maar mijn vrienden en ik speelden het Nirvana album “Incesticide” opnieuw en opnieuw in de kelder van mijn vriend. We speelden ook de Vaselines liedjes die Nirvana had gecoverd, zonder dat we echt wisten dat het covers waren. Toen we wat ouder waren, op de middelbare school, coverde we liedjes van Weston (“Feeling Stupid Feelings”) en Propagandhi “Showdown” naast ook heel veel Plow United liedjes, omdat zij een lokale punk band waren die we allemaal te gek vonden.
Wat was je grootste mislukking?
Ik geloof dat ik er nooit over nadacht om op te geven, het voelde altijd als een dwangmatig en noodzakelijk onderdeel van mijn leven. Ik sprak laatst met mijn grootouders en zij herinnerden mij eraan dat ik, toen ik een tiener was, het grootste gedeelte van de tijd boven gitaar zat te spelen als ik bij ze op bezoek was – niet op een onbeleefde manier, maar dat was mijn favoriete bezigheid. Zelfs in het midden van de zomer wanneer er heel veel andere dingen te doen waren, zat ik gitaar te spelen en (waarschijnlijk hele slechte) liedjes te schrijven.
Wat is je favoriete akkoord?
Ik vind het fijn om een “D” en een hoge “G” af te buigen op de B en hoge E snaar wanneer je normaalgesproken een normale G, C of Emin akkoord zou spelen. Over het algemeen probeer ik mijn vingers zo weinig mogelijk te bewegen als ik van akkoord wissel, zodat je een zoemgeluid creëert, dat continu door klinkt. Ik weet niet hoe deze akkoorden heten, dus het is lastig uit te leggen, maar het is een manier die er voor lijkt te zorgen dat je een “hemels” geluid krijgt op je gitaar, terwijl de bas eronder door speelt.
Wanneer begon je zelf liedjes te schrijven?
Ik geloof dat ik, vanaf dat ik begon met leren spelen, mijn eigen nummers schreef, omdat mijn eigen liedjes makkelijker waren dan, nou ja, Led Zeppelin en andere vergelijkbare muziek. Ik denk dat de meeste liedjes die ik schrijf ongeveer dezelfde opbouw hebben, ze hebben een intro, een couplet, refrein, couplet, refrein, bridge en een dubbel refrein. Er zijn er een paar die anders zijn zoals “Hinger Than the Stars” of “Art Smock”. Wat mij, denk ik, trots maakt op een liedje – als ik trots mag zijn op de liedjes die ik schrijf – is de connectie tussen de muziek en de tekst.
Hij is niet perfect opgenomen, maar ik denk dat “Higher Than the Stars” een van de beste liedjes is die ik ooit heb geschreven. Als je kijkt naar ons nieuwe album, dan denk ik dat “When I Dance With You” mij verrast heeft, omdat het opgebouwd is rond alles behalve wat mijn gitaar aan het spelen is. Het is een repetitief percussief synth patroon en een melodische bas lijn en de tekst is ontzettend simpel, maar het geheel voelt exact aan zoals het bedoeld is.
Ik denk dat veel jonge mensen veel tijd verspillen aan liedjes schrijven om te bewijzen dat ze slim zijn, terwijl dat niet is wat belangrijk is in muziek, het gaat om een directe emotionele connectie. Ik maakte “simplistische” songteksten eerst belachelijk, maar nu realiseer ik mij dat het echt een talent is als je iets complex op een simpele manier kan zeggen. Ik denk dat de band The Cure hierdoor verkeerd begrepen en ondergewaardeerd wordt. Onze beste liedjes hebben de minste woorden.
Hoe was het om voor het eerst met anderen te spelen?
Het is als kind spannend om de hele middag in de kelder Nirvana te spelen. Je kunt niet horen of begrijpen hoe slecht je eigenlijk bent, godzijdank.
Wat heb je geleerd van het spelen van de liedjes van anderen?
We doen niet heel veel covers, maar ik denk dat het coveren van het lied “Laid” een aantal jaar geleden, van James, stomtoevallig heeft geholpen met het simpeler schrijven op ons nieuwe album. Een liedje zoals “Anymore” is letterlijk een enorme riff van 3 akkoorden (of dat is in ieder geval het grootste deel van het liedje). Ik realiseerde mij hoe krachtig het lied “Laid” was, maar het deed verder niet veel meer met me. Het is niet een directe inspiratiebron, maar een van die dingen, waarvan als je het uit elkaar haalt, je je realiseert dat het zo goed werkt omdat het niet zoveel delen heeft die fout kunnen gaan.
Speel je nog steeds liedjes die geschreven zijn door andere artiesten?
Ik heb Lorde’s “Liabillity” een paar keer gecoverd tijdens concerten dit jaar. De tekst van het liedje raakte me echt. Ik haat die trend waarbij oude indie-artiesten actuele popliedjes spelen om aandacht te krijgen en dat is niet wat dít was. Het was een van de weinige liedjes dat ik in de recente jaren tegen ben gekomen dat me erg raakte. Het is beeldschoon, hartelijk en als ik het speel dan realiseer ik me hoe zwak mijn liedjes zijn in vergelijking met dit lied, of in ieder geval hoe zelden ik zo open, zo direct en krachtig ben als dat lied. Het is ongelofelijk dat een tiener zoiets goeds kan schrijven en ik voel me er vaak verdrietig door als ik bedenk dat ik nooit iets zal schrijven dat half zo mooi is.
Heb je ooit geprobeerd een lied te spelen om daarna keihard te falen?
Ik heb het lied “China” van Tori Amos gecoverd en dat was op zijn best “oké”. Ik probeerde in eerste instantie “Silent All These Years” te spelen en dat was veel te lastig voor wat ik op dat moment kon. Het bereik dat ze heeft, niet alleen de noten, maar ook het emotionele bereik dat ze bezit als zangeres is zo ontzettend knap, maar het is ook lastig om een lied te zingen dat een ander persoon zo mooi heeft uitgevoerd. Je moet het heel anders uitvoeren, anders zullen mensen er continu aan herinnerd worden hoe goed het origineel is. Het is een soort asymmetrische oorlog, je moet het lied op je eigen manier bewerken, want iets van Tori Amos is zo van Tori, dat het bijna onherkenbaar moet zijn als je wilt dat het iets anders is dan beschamend.
Nog advies voor mensen met ambitie om een rockster te worden?
Doorzettingsvermogen is een gegeven, maar als je externe inspiratie nodig hebt om te blijven spelen, kan je net zo goed nu stoppen. De aansporing om dit te doen, moet van binnenuit komen en moet geïnspireerd zijn door de muziek waar je van houdt. Er is niets dat je zo voortdurend naar beneden haalt als liedjes schrijven en ze delen met de wereld. Ik heb een hele dunne huid, dus ik lees geen recensies en herinner mezelf eraan dat elke artiest die ik waardeer echte muziek maakt. Elke keer dat ik denk dat ik iets goed heb gedaan, luister ik naar Leonard Cohen of Tori Amos zodat ik mezelf eraan kan herinneren, dat ik behoorlijk middelmatig ben in vergelijking met hen.
