Weet je nog die goeie ouwe tijd dat we naar concerten en festivals gingen en backstage rondhingen met bandleden? Oh man, wat missen we livemuziek! Om de pijn te verzachten hebben we dit diepte-interview met Adam Perry (drummer van The Bloodhound Gang en de band A) afgestoft. De oorspronkelijke versie verscheen vijf jaar geleden. Veel leesplezier!
Ik mis het kotsen op het podium soms wel
Muzikant worden zit vol met hoogte- en dieptepunten. Er zijn momenten waarop je het goed doet en er zijn momenten van frustratie waarin je het helemaal wil opgeven. Om je een beetje inspiratie te geven is Chordify naar de profs gegaan voor tips om het vol te houden, te overwinnen en te rocken!
Adam Perry – Drummer bij Bloodhound Gang en A
Adam Perry, ook bekend onder zijn artiestennaam The Yin, werd geboren in 1969 in Leeds, Yorkshire in Engeland. Hij is een van de oprichters en drummer van de band A en in 2005 trad hij toe tot de Bloodhound Gang. Adam is ook de CEO van BandApp, waarmee muzikanten hun muziek, tourdata en gesprekken rechtstreeks op de smartphones van hun fans kunnen delen. Hij schoof aan bij Chordify om te praten over zijn lange muzikale carrière.
Welk nummer of welke artiest inspireerde je om een instrument te leren spelen?
Ik begon met drummen toen ik 11 was en Stewart Copeland van The Police had absoluut een grote invloed. Mijn favoriete bands toen ik begon waren The Police en The Jam. Ik hield echt van dat soort new wave, post-punk-tijdperk waarin acts die begonnen als underground punkbands plotseling grote popidolen werden.
Later kwam ik in zwaardere muziek terecht en ontdekte ik de band Rush. Toen ik eenmaal naar Rush begon te luisteren, dacht ik: “Wow, Neil Peart is God!” Ik probeerde het nummer Tom Sawyer en een paar andere nummers te spelen, maar dat mislukte natuurlijk jammerlijk!
Wat was het eerste nummer waar je vingers pijn van deden?
Ja, dat was absoluut Don’t stand so close to me van The Police. Copeland hamert er echt op los in dat nummer! Ik had destijds een heel eenvoudig driedelige drumstel, waarmee ik veel van dat simpele werk uit het new wave-tijdperk kon spelen, weet je wel? Dat soort “witte” reggae en dat specifieke nummer hebben me echt geïnspireerd. The Police werd ook sterk beïnvloed door reggae en toen we ons eerste platencontract kregen met A, de band waar ik in zat voor Bloodhound Gang, was The Police waarschijnlijk onze grootste invloed.
Wat was het grootste obstakel dat je moest overwinnen tijdens het leren drummen?
Een gebrek aan talent! (lacht) Het was altijd een grote barrière als je een liedje hoort en denkt: “Oh, ik kan dit”, maar dan blijkt het eigenlijk best moeilijk en kom je erachter dat je gebrek aan talent je gewoon in de weg staat. Ik wilde eigenlijk nooit drummer worden. Ik wilde gewoon in een band spelen.
Maar qua barrières; muzikaal gezien was er niet echt eentje voor mij. Ik wist wat voor soort muziek ik kon spelen en welke stijlen, maar als je het over belemmeringen hebt om succesvol te worden, ja, dat zijn er honderden. Het kost jaren van deuren inslaan voordat je daadwerkelijk bij de heilige graal komt en een platencontract krijgt, maar dan begint het harde werk pas echt.
Ze stuurden een SWAT-team met wapens om ons te beschermen
Was er een specifiek moment waarop je wist dat je een professionele muzikant wilde worden?
Het eerste concert waar ik ooit naar toe ging was van de band The Jam; een enorme baanbrekende band. Mijn broer Jason en ik hebben auto’s gewassen en de hele zomer gewerkt om kaartjes te kopen, maar toen we ze eindelijk konden kopen, bleek het concert al uitverkocht. Gelukkig hadden onze ouders de kaartjes al voor ons gekocht als verrassing. Ze lieten ons ervoor werken en ik denk dat daar ook mijn ondernemersgeest vandaan komt. Ik deed allerlei klusjes in de buurt om concertkaartjes te kunnen kopen.
Toen ik bij dat concert was realiseerde ik me: dit is wat ik wil doen. Ik wilde in een band spelen. Ik wilde op een plek als deze zijn, vol lichten, installaties en PA-systemen, vrachtwagens en bussen. Het hele gedoe met touren en in een band spelen was het gewoon helemaal voor mij. Niet alleen de kant van het muziek maken, maar ook de productiekant ervan.
Toen we naar Londen verhuisden, gingen we veel naar soundchecks. Er zijn zoveel locaties, zoveel concerten en we wilden zoveel mogelijk zien als we konden. Het was gewoon gaaf om de bands aan het werk te zien: laden en soundchecks. Je vangt een glimp op van het dagelijkse leven van een rockband en hoe het er echt uitziet. Dat was wat me inspireerde en waar ik deel van wilde uitmaken.
Drummen was een middel om daar te komen. Ik hou van tikken op dingen en ik heb een heel goed gevoel voor ritme, dus ik dacht dat drummen de beste manier was om in een band te komen.
We waren 10 jaar op tournee, met 250 shows per jaar
Hoe was het om de eerste keer met anderen te spelen?
Mijn broer Jason en ik verhuisden naar een slaperig dorpje in Suffolk en al op de derde schooldag jamden we met Mark Chapman. De eerste keer dat ik hem gitaar hoorde spelen was ik meteen zwaar onder de indruk. Een 14-jarige die Hammer To Fall van Queen en Eruption van Van Halen eruit knalt? Ja, dat is geweldig! We dachten toen echt dat hij de beste gitarist op aarde was en grappig genoeg werd hij uiteindelijk ook een van de beste rockgitaristen ter wereld. Hij stond op de voorkant van Guitarist Magazine en al dat soort dingen.
Hij is ook nog eens een geweldige songwriter, die allerlei riffs en harmonieën bedenkt die uitmonden in geweldige nummers. We bleven met z’n drieën spelen en dat was de basis van onze band A.
Hoe heb je met je eerste band A je eerste platencontract binnengehengeld?
Mijn tweelingbroer Jason en ik verhuisden naar Londen toen we negentien of twintig waren. We leefden van een uitkering en zaten drie jaar zonder werk. We begonnen onze eigen kleine studio, Alien Studios genaamd, in Shoreditch. Dat is nu een heel trendy deel van Londen, maar in die tijd was dat helemaal niet zo. We maakten remixen en commercials voor tv-advertenties en dat soort dingen, totdat we in de positie kwamen om de studio gratis aan te bieden aan grote platenlabels en hun bands.
Zo kregen we veel A&R-jongens in de studio die we alles konden vragen. We lieten ze ook onze muziek luisteren, waarop we feedback kregen. Na ongeveer 5 jaar worstelen, het was denk ik ’95, had de band Bush een optreden in Londen. Ze speelden samen met een Canadese band genaamd Moist en ze hadden nog een derde band nodig. Ze kozen ons, omdat er dan op de poster ‘A Moist Bush’ stond… dat vonden we allemaal ongelooflijk grappig.
Bush en Moist waren allebei in opkomst, dus ik denk dat er ongeveer 30 verschillende platenlabels waren en tegen het einde van die avond hadden we 9 aanbiedingen! En dit was in de bloeitijd van de muziekindustrie in Groot-Brittannië, dus ze gaven ons vrijwel alles waar we om vroegen. Het werd een soort schoolreisje van 10 jaar, waarin we met zoveel mogelijk andere bands samen speelden.
Bands als Mötley Crüe leken soms behoorlijk laf vergeleken met ons
Je derde album Hi-Fi Serious was een groot commercieel succes en jullie wonnen de Kerrang-prijs voor Beste Britse Band in 2002. Maar na het vierde album heb je een lange pauze genomen. Waarom was dat?
We deden er lang over om ons laatste album te schrijven en ook het opnemen duurde ongeveer een half jaar in een studio in Seattle, samen met Limp Bizkit en Soundgarden. In die tijd hadden platenmaatschappijen nog oneindig veel geld, dus we hebben een fortuin aan dat album uitgegeven. Een van de eerste nummers die we hebben opgenomen, was Rush Song, opgedragen aan Rush. We hebben ze tijdens onze tour in Wembley ontmoet en wetende dat Rush het nummer had gehoord, was het een van de beste momenten van mijn leven.
‘A’ and the artwork of their success album ‘Hi-Fi Serious’
Afgezien van dat moment deed ons album het commercieel niet zo goed. Het album daarvoor deed het wel heel goed en we kregen veel zendtijd, maar het schrijven van het volgende album duurde zo lang dat tegen de tijd dat het uitkwam de hele wereld was veranderd op muziekgebied. Rockmuziek hoorde je niet meer op de radio in Engeland. Zo werkt het gewoon. Dat is ook wat er geweldig aan is, denk ik. Het is erg cyclisch, erg snel. Het houdt de boel fris, maar het kan negatief uitpakken als je aan de verkeerde kant staat.
Ik kijk zonder spijt terug trouwens, we hebben gewoon te lang gedaan over ons laatste album. We waren allemaal een beetje opgebrand, omdat we al 10 jaar op tournee waren, met ongeveer 250 shows per jaar.
Adam Adam Perry in actie
Hoe ben je gaan drummen bij de Bloodhound Gang?
We kenden elkaar al een tijd voordat ik met ze begon te spelen. Hun tourmanager speelde zelfs een paar nummers van ons tweede album voor Jimmy Pop, de zanger, toen we allebei door Europa tourden. We gingen samen op tournee, aanvankelijk voor slechts twee weken in Europa, maar dat werd dus anderhalf jaar op wereldtournee. Dat zou tegenwoordig gewoon niet gebeuren, maar ons platenlabel had zoiets van “OK, fuck it, go do it! Hier is wat geld, ga ervoor.”
De eerste keer dat we elkaar ontmoetten was in Amsterdam in de Melkweg en we waren meteen beste vrienden. Toen The Bad Touch plotseling een grote hit was, werden de concertzalen steeds groter en groter en plotseling speelden we in stadions in de VS. We waren een grote reizende familie.
We hielden contact, gingen naar elkaars bruiloften en toen hun drummer stopte net nadat we besloten hadden om een pauze te nemen met A, belden ze me op en vroegen of ik voor drie weken kon invallen. Dus ik kreeg de tourdata; allemaal arena’s in Europa, helemaal geweldig! Het opzetten van mijn bedrijf kon wel even wachten. Ik vond het fantastisch om de drums weer tevoorschijn te halen en drie weken te spelen. Dat werd een tour van zes jaar …
Waarschijnlijk tot aan het incident in Rusland? Waar Jared, de bassist, een Russische vlag door zijn broek haalde?
Ja … we zijn gedeporteerd. Het was op dat moment behoorlijk beangstigend. Het was crazy, negen uur lang opgesloten zitten op een luchthaven. Ze sloten het vliegveld af en een stel Kozakken sloegen ons in elkaar. We hebben de ambassades erbij betrokken en die stuurden een SWAT-team met wapens om ons te beschermen. We waren in het nieuws en er stond een menigte buiten met brandende Amerikaanse vlaggen. Het was gewoon gekkenwerk.
Toen we eindelijk naar Moskou konden vliegen, werden we meteen gearresteerd en na een paar dagen gedeporteerd. Wij en onze gezinnen mochten daar vijf jaar lang niet komen.
Wat zijn jullie nu aan het doen?
We voelen eigenlijk nog steeds de gevolgen van wat er in Rusland is gebeurd. We kunnen nog steeds niet in elk land optreden, wat eigenlijk heel jammer is. Dus hebben we in januari van dit jaar een nieuw album uitgebracht, maar verder geen shows gepland. Ik zou misschien een paar reünieshows doen met A, we hebben er vorig jaar eentje gedaan, maar we zien wel even hoe het gaat.
Ik zou graag weer een paar Bloodhound Gang-shows doen. Het is gewoon een geweldige en eigenlijk heel intelligente groep mensen, ondanks alle onzin (lacht). Ik was de saaie kerel die rond 1 uur ‘s nachts naar bed ging, maar ik heb zoveel hilarische dingen meegemaakt met die jongens. Bands als Mötley Crüe leken soms behoorlijk laf vergeleken met ons! Ik mis het kotsen op het podium, mensen pakjes boter laten eten of uitdagen om 27 blikjes Red Bull te drinken.
Wat er nog steeds toe doet, is gewoon geweldige nummers schrijven
Je bent ook de CEO van BandApp, een app waarmee muzikanten muziek, tourdata en berichten rechtstreeks op de smartphones van hun fans kunnen delen. Hoe gaat dat?
Het zijn een paar moeilijke jaren geweest, omdat de digitale muziekindustrie een lastige industrie is om investeringen binnen te halen. Maar mensen gebruiken onze app nog steeds veel en het blijft me verbazen hoeveel mensen elke dag BandApps bouwen.
We staan op het punt een grote koerswijziging te maken, waar ik niet al te veel over kan zeggen, maar het wordt tof en het kan echt uitgroeien tot een mondiaal iets. We hebben het afgelopen jaar aan iets gewerkt gericht op het live aspect, dus live shows in de arena, waar je aan kan deelnemen en het is echt spannend. Het zal dus niet meer zozeer gericht zijn op muziek, maar meer op entertainment.
Wat is je advies aan beginnende muzikanten die het willen maken?
De dagen van 9-cijferige platencontracten en vergulde tourbussen zijn voor de meeste mensen waarschijnlijk voorbij, vooral in de rockmuziek. Als dat je idee van succes is, gaat het om het managen van die verwachtingen. Als je de kost kunt verdienen met muziek maken en door te toeren met vrienden, nou, dan ben je al heel succesvol.
Je kunt tegenwoordig veel zelf doen op het gebied van promotie en het online zetten van je liedjes, contact leggen met fans. Dingen als BandCamp, iTunes en BandApp en tal van andere platforms maken dat mogelijk. Ik denk dat het nog steeds vrij eenvoudig is om op een niveau te komen waarop je zalen speelt met 500 tot 2000 mensen, maar daarboven is een glazen plafond en niet veel bands kunnen door dat plafond heen breken en enorm succesvol worden.
Wat er nog steeds toe doet, is gewoon geweldige nummers schrijven. Kijk maar naar Adele. Of je nou van haar houdt of haar haat, ze schrijft geweldige popsongs. Geen enkel liedje van haar is niet geweldig. Als je eenmaal een fantastisch nummer hebt geschreven en het online hebt gezet, is het er gewoon. Als je geluk hebt en als het het juiste moment is, zullen fans en platenmaatschappijen je vinden.
Bedankt Adam!
