Zuco 103 bestaat twintig jaar. De band pionierde in 1999 met ‘Brazilectro’ een mix van funky grooves, jazz en Braziliaans invloeden met een goede dosis elektronica. Twee decennia geleden vonden we het raar, nu is het geniaal. We spreken hierover met frontvrouw Lílian Vieira tijdens Eurosonic.
Na een te gekke show tijdens onze Gado Gado Party trekken we Lílian Vieira aan haar jasje. Of ze even tijd heeft voor een gesprek over de G-majeur, Zuco 103 en Barry White? “Oh ja, zeker wel!”
Wat een toffe show! Bedankt daarvoor.
“Dankjewel. Het is grappig. We zijn twintig jaar geleden begonnen. De mensen vonden onze muziek in die tijd heel raar. De mix van drum-‘n-bass met Braziliaanse muziek en funk, dat begreep men toen niet. We kregen daarom geen werk, we konden nergens spelen.
“De omslag kwam toen in Amerika een van onze nummers in de Billboard Charts terechtkwam. Dat was het moment waarop programmeurs hier in Nederland ons ineens massaal gingen boeken. Het voelde op dat moment heel raar. Nu, na zoveel jaar, lijkt het alsof mensen eindelijk de muziek echt begrijpen. Of in ieder geval beter dan toen.”
Muziek is natuurlijk door elektronica doorgeëvolueerd en dat geldt ook voor de manier waarop mensen er naar luisteren.
“Het werd ons vroeger best kwalijk genomen door onze collega’s dat we elektronica gebruikten. Daar werd op neergekeken. Wij zagen en zien het nog steeds als een extra instrument, een nieuwe laag die je aan je sound aanbrengt. Bovendien is het tegenwoordig zo dat je alles digitaal kunt doen. Dat is echt te gek.”
Wij spraken met Thomas Azier. Hij vertelde dat zijn hele plaat Stray gemaakt is op zijn laptop.
“Ja, het is echt te gek wat je er allemaal mee kunt doen. Vroeger moest je echt heel hard werken om een juiste sound te krijgen in een studio. Nu heb je alles bij de hand. Voor ons was het in de beginperiode heel erg pittig. Dat kan ik me nog heel goed herinneren.
“Wat natuurlijk wel zo is, is dat toen het ging lopen we een te gekke tijd hadden. Tot dat moment was het zwaar. Onze eerste plaat kwam in 1999 uit en op dat album staat heel veel elektronica. Dat was reden genoeg om ons te bestempelen als ‘lounge’. Daar waren we goed pissig over.”
Hebben jullie daar toen iets aan gedaan?
“De plaat die we daarna uitbrachten was gelijk veel meer gericht op een duidelijke rol van instrumenten. Natuurlijk stonden daar ook veel elektronische sounds op, daar zijn we nooit van afgestapt. Maar het is wel tekenend hoe we door de jaren heen steeds weer die grens tussen analoog en digitaal zijn blijven opzoeken.”
Vind je de muziekindustrie veranderd in de afgelopen twee decennia?
“Je moet tegenwoordig veel meer zelf doen. De mogelijkheden zijn heel erg toegenomen. Kijk bijvoorbeeld naar hoeveel getalenteerde mensen er bij zijn bijgekomen. Het gaat natuurlijk twee kanten op.
“Aan de ene kant is het makkelijker om je eigen muziek uit te brengen en te promoten. Aan de andere kant is de concurrentie daarmee wel toegenomen. Dus al met al vind ik dat de business wel een stukje harder is geworden. Het is wel te gek dat we als muzikanten onafhankelijker zijn geworden.”
Dat is wel de crux: je bent onafhankelijk, wat met zich meebrengt dat je nog harder moet werken.
“Dat klopt. Maar je moet wel onthouden dat de beloning voor al dat harde werk uiteindelijk wel helemaal voor jezelf is. Je hoeft het niet af te staan aan managers en platenmaatschappijen.”
Wat kunnen we dit jaar nog van Zuco 103 verwachten?
“Het is twintig jaar Zuco, dus we zijn naar het verleden aan het kijken en ook naar de toekomst. Op dit moment bezig met een nieuwe plaat. Daarnaast komt ook een ‘tussenplaat’ van ons uit, waarop allemaal tracks staan die we nog niet eerder hebben uitgebracht.
“Dat zijn allemaal nummers van heel lang geleden en het mooiste is dat ze nu nog cooler klinken dan toen we ze voor het laatst luisterden. Dat dus. We zijn gewoon lekker bezig.”
Hebben jullie eigenlijk favoriete akkoorden of toonsoorten van waaruit nummers ontstaan?
“Ja! De G-majeur.”
Dat is kort en duidelijk. En hoe zit het dan met muzikale guilty pleasures?
“Nou, soms klinkt Barry White nog wel uit mijn speakers. Ik moet het niet te hard roepen, straks hoort iemand me.”
Nee hoor, dit blijft tussen ons. Dankjewel voor een mooi gesprek en tot een volgende keer!
Foto’s door Jasper Bolderdijk
