De rapgroep Reykjavíkurdætur (RKVDTR) – Dochters van Reykjavík – uit IJsland stond afgelopen Eurosonic te shinen tijdens de Music Moves Europe Talent Awards. Ze wonnen zowel de publieksprijs als de juryprijs voor aanstormend talent binnen Europa. Wij spraken Salka, Thura, Blær en Ragga Holm van de crew over rap, feminisme en kolven in de backstage.
Gefeliciteerd met jullie prijs!
Bedankt!
Wat voor impact denken jullie dat deze prijs zal hebben op jullie boekingen?
Salka: We hopen veel. Ik denk dat dit een stempel van goedkeuring zal zijn voor de boekers. Vooral omdat ze vaak een extra duwtje in de rug nodig hebben om ons te boeken, aangezien we wel een dure band zijn. Op dit moment toeren we met negen Dochters plus team. Dat is prijzig.
Blær: Deze prijs is de volgende stap naar wereldfaam, hopen we. En het is een motivatie voor ons. We hebben nog nooit een prijs gewonnen.
Thura: Ja, world domination!
Wanneer zijn jullie begonnen met RKVDTR?
Salka: Sinds 2013. De groep is sindsdien natuurlijk erg veranderd. In 2013 waren we een groep meisjes die interesse hadden in rappen. Gewoon amateurs die het naar hun zin hadden. Het begon allemaal te groeien toen we een aantal van onze tracks uitbrachten. De nummers gingen viral in IJsland.
Blær: De media creëerde ons door de eerste tracks veel aandacht te geven.
Dus de ene dag probeerde je gewoon dingen uit en de volgende dag was je een hype?
Salka: Ja, we moesten van de ene op de andere dag professionaliseren. Van slechts een paar meisjes die zich in de studio vermaakten, verwachtte iedereen ineens dat we pro’s zouden worden. Nu, vijf jaar later is de band in zijn huidige vorm en manier van componeren, werken en creëren is niet ouder dan twee jaar.
Blær: We zijn voortdurend in ontwikkeling en we hebben zoveel leden. De huidige samenstelling van RKVDTR is dus misschien nog maar een paar maanden oud.
Hoe groot is jullie crew?
Thura: We hebben door de jaren heen veel leden gehad. We zijn begonnen met 14 meisjes en op een gegeven moment waren we gegroeid tot 21. Het was een soort van fenomeen. We kwamen niet altijd met de volle bemanning.
Blær: We zijn meer een soort van beweging dan een rapcrew, denk ik.
Salka: Een paar van ons zaten in de originele RKVDTR, maar de meeste van onze huidige leden zijn nieuw.
Photo: Jasper Bolderdijk
Ik las in een interview dat wat jullie voor veel mensen schokkend zijn. Mannen spelen al tientallen jaren dit genre en niemand is daar geschokt door. Wat moeten we veranderen in de muziekindustrie zodat de mensen niet verrast worden door rappende vrouwen?
Blær: Ik denk dat de muziekindustrie meer diversiteit nodig heeft. Wat we hebben is echt geweldig. We zijn een groep vrouwen – die allemaal heel verschillend zijn in stijl, muzieksmaak, uiterlijk, noem maar op. Maar dat is een beetje uniek. Er zijn vandaag de dag zoveel mannelijke rappers en niemand is verbaasd over wat ze doen. We laten ze anders en authentiek zijn.
Ragga Holm: Maar als het gaat om vrouwen die willen rappen, verwacht de industrie dat jij de volgende Nicki Minaj bent. Dat is de enige referentie die mensen hebben als het gaat om vrouwelijke rappers. Vrouwen in de rapindustrie hebben meer zichtbaarheid nodig, zodat de fans aan meer diversiteit blootgesteld kunnen worden en eraan kunnen wennen.
Zo creëer je meer vrijheid voor vrouwelijke rappers. Anders zitten vrouwen gevangen in dit Nicki Minaj-stigma. De rapscene is tegenwoordig erg jong, gek en slecht op een goede manier. Dit is een probleem voor vrouwen, omdat men denkt dat we niet zo zijn en de maatschappij niet van ons verwacht dat we ons zo gedragen. Dus als amateurs proberen om professionals te worden, sluit de industrie je af als je niet erg bekwaam bent, je huiswerk hebt gedaan en erg gedisciplineerd bent. Het is in zekere zin moeilijker dan voor jongens.
Thura: Dat is waar. Dat is wat we zelf, aan den lijve, hebben ondervonden. In principe een shitstorm van mensen die ons vertellen dat we niet goed genoeg zijn, dingen doen die niet gepast zijn. We werden weggezet als een paar meisjes die dingen aan het uitproberen waren.
Met mensen bedoel je de industrie of je moeder?
Blær: Nee niet onze moeders, IJslandse mannen. Moeders houden van ons.
Als jullie muziek schrijven, hebben jullie dan favoriete akkoorden of toetsen waar je graag op terugvalt?
Thura: Nee, niet noodzakelijkerwijs. Natuurlijk willen we het interessant houden en niet alle blije deuntjes in C-majeur schrijven. We hebben in het begin met veel verschillende producers gewerkt, dus ik kan niet voor ze spreken. Nu zijn we bezig met het maken van onze tweede volledige plaat en ik doe daar de productie van, dus ik ben dingen aan het uitproberen.
Ik heb naar je tracks in de sportschool geluisterd en ze zijn echt hard. Natuurlijk begreep ik geen woord van wat jullie rappen, maar toch is de sfeer geweldig.
Salka: Bedankt! Had je er last van dat je ons niet begreep?
Nee, niet echt. Natuurlijk mis ik de hele boodschap, maar de muziek en de rap zijn tof.
Thura: We zijn erg prestatiegericht, dus onze sterke punten zijn op hun best als je ons op het podium ziet. Dan komt onze diversiteit tot leven. Wat ik probeer te zeggen is dat we onze tracks schrijven met het optreden op een podium voor duizenden mensen in ons hoofd. Veel van onze nummers zijn een aanval. Maar ons nieuwe album is muzikaal complexer dan het vorige.
Wat is jullie gekste backstagemoment?
Blær: Ik ken er een! Dísa, één van onze crewleden, was net bevallen van haar zoontje. En als je net een kind hebt gekregen, zitten je borsten vol melk en moet je die in een flesje kolven, anders doet het pijn. We deelden onze backstage met een heleboel andere mensen, maar dat weerhield Dísa er niet van om haar borsten uit haar bh te halen en openlijk te gaan kolven. Het was geweldig en gek tegelijk.
Ragga Holm: Maar dat was niet echt gek. Ik herinner me een keer dat we de backstage met Kendrick Lamar deelden. Later, toen we naar enkele selfies keken, stond hij maar een paar meter van ons vandaan. Dat was best cool.
