Dans Dans is een Belgische band die een hele nieuwe vibe in de jazzscene brengt. Is het rock, is het stoner, is het fusion? Wie zal het zeggen. Volgens het trio maken ze muziek die ze zelf willen horen en niet per se genre gebonden is.
We kregen de hele tijd te horen dat de muziek te moeilijk was
Na hun optreden tijdens Rockit-festival in het Groningse De Oosterpoort mogen we de band spreken. Ze zijn nog aan het eten wanneer we op het afgesproken tijdstip bij de artiestenruimte aankomen. Niet erg. We krijgen een glaasje wijn aangeboden en de grappen vliegen over tafel.
Bert Dockx, Fred ‘Lyenn’ Jacques en Steven Cassiers staan erom bekend dat ze zes jaar geleden, met het uitbrengen van hun eerste titelloze plaat, langzaam de muur tussen de jazzscene en populaire genres als rock afbreken. Ze zijn nu drie albums – I/II (2013), 3 (2014), Sand (2016) – en een heruitgave van hun debuut (2018) verder. Zelf moeten ze lachen wanneer we aan ze vragen wat ze nu precies voor stijl spelen.
Maken jullie fusion, of stonerjazz?
Fred: “Ha, stonerjazz! Die hadden we nog niet voorbij horen komen. Maar maakt het uit wat voor label je erop plakt? We hebben met onze eerste plaat iets proberen neer te zetten waar we zelf graag naar luisteren.”
Steven: “Het album is uitgebracht in eigen beheer en in een hele beperkte oplage. Dat verkocht echt heel snel uit en was daarmee een succes. Daar hebben we geluk mee gehad, want eigenlijk had de plaat op een label uit moeten komen, maar dat label stopte er mee. Toen hebben we alles in eigen had genomen.”
Wat hebben jullie geleerd van een plaat in eigen beheer uitbrengen?
Fred: “Deze eerste naamloze plaat was het resultaat van de energie die we ontdekten door samen te spelen. We hadden echt een enorme drang om onze nieuwe sound op te nemen en de wereld in te gooien. Het mooie aan dit verhaal is dat we zo gepassioneerd waren dat zelfs toen alles tegenzat we dit voor elkaar hebben gekregen.”
Bert: “Ja we hebben zakelijk ook echt heel hard moeten werken hiervoor. Ons management heeft het album naar platenzaken moeten brengen en media-aandacht moeten vragen. Alles dreigde een week voor de release in het water te vallen, maar toen het eenmaal daar was ging het juist heel goed. Dat was voor ons het bewijs dat we op de juiste weg zitten met onze muziek.”
Photo: Knelis
Hoe komen jullie bij de naam Dans Dans?
Steven: “We hadden een deadline en we moesten iets inleveren. Voor mij is de naam een abstract grafisch iets net als Duran Duran. Het klinkt goed en ziet er strak uit.”
We hebben het over een paar jaar geleden, maar hoe wordt jullie muziek op dit moment ontvangen in de Vlaamse jazzscene?
Fred: “In Vlaanderen was het toentertijd niet evident dat we een gevestigde ‘structuur’ zouden vinden die bereid was onze muziek uit te brengen. De risico’s waren toen te groot. We kregen de hele tijd te horen dat de muziek te moeilijk was, dat niemand het in een hokje kon plaatsen.
“Is het nu jazz of niet, rock of niet? Nu is dat heel anders. We hebben ons voor de muziekindustrie bewezen, ze zien er heil in en dan kan het ineens wel.”
Moeilijke muziek vond men het dus en nu niet meer. Bij moeilijke muziek horen moeilijke akkoorden. Klopt dat?
Bert: “Ik weet niet of dat zo is. En ik weet niet wat mensen moeilijk vinden klinken. Het publiek wil gewoon graag een label plakken op je sound en als dat niet lukt dan bestempelen ze het als ‘moeilijke’ muziek.”
Maar jullie muziek is toch niet zo heel moeilijk. Jullie hebben een hele duidelijke, dragende groove waar van alles op gebeurt.
Fred: “Dat vinden we zelf ook. Toch moet een platenlabel een duidelijker product hebben als ze het in de markt willen zetten. Dat maakt het lastig wanneer je een band hebt die vol achter hun eigen sound staat en die sound niet per se een specifiek genre aanhangt.”
In Vlaanderen is sowieso een revolutie aan de gang
Waar vertrekken jullie eigenlijk vandaan muziekwijs?
Steven: “We hebben alle drie verschillende achtergronden en smaken. We hadden nooit een plan waar we stilistisch naar toe wilden gaan. Wel hebben we allemaal overeen dat we van jazz houden. We hebben alle drie een achtergrond in dat genre, maar daarbinnen verschillen onze smaken ook.”
En toch verbreken jullie duidelijk het stigma dat rondom jazz heerst: pretentieus en moeilijk om naar te luisteren.
Bert: “Dat klopt. In Vlaanderen is sowieso een revolutie aan de gang, om het zomaar te stellen. Zo heb je ook acts als STUFF. die hieraan meedoen. Wij zijn daar niet alleen in. Daarnaast wil ik wel even duidelijk zeggen dat ik als muzikant houd van genres. Maar als ik zelf speel kan ik er geen rekening mee houden, dan wil ik gewoon spelen wat in me opkomt. Dat hebben we allemaal.”
Bert heb jij als gitarist een favoriete toonsoort of akkoord?
Bert: “Jazeker! Ik ben Em all the way. Dat hoort gewoon zo als je gitarist bent. Dat akkoord klinkt zo krachtig dat ik er niet omheen kan. Ik houd ook echt van oude rock ‘n roll en surfmuziek, daar is de Em leidend.”
Steven: “Ik hou van de do-majeur. Dat is inderdaad gewoon een C. Het is op toetsen de leidende toonsoort, zoals de Em dat is op gitaar.”
Tot slot de vraag die ik aan iedereen stel. Wat is je muzikale guilty pleasure?
Bert: “Als je ergens van houdt dan is dat voor jou toch niet iets om je schuldig over te voelen?”
Dat klopt, maar je hebt ook wel artiesten waar je zelf ook wel bij aanvoelt dat het zo zoetsappig is dat je het uit snobistisch oogpunt niet leuk mag vinden. En nee Fleetwood Mac hoort daar niet bij.
Bert: “Maar dat was het wel toentertijd. In de jaren negentig werd er echt wel op Fleetwood Mac neergekeken. De smaak is nu algeheel veranderd en nu vinden mensen het in eens wel goed. Dit wijst al uit dat er niet zoiets is als een guilty pleasure. Je hebt muziek waar je van houdt of niet.”
“Dire Straits is ook zo’n voorbeeld, dat was in die tijd ook niet een band waar altijd positief op gereageerd werd. Toch is die man gewoon blijven doen waar hij in geloofde. Daarom vind ik het ook leerzaam, want je moet je niet te veel aanpassen aan wat mensen willen. Dat is een wijsheid voor iedereen, niet alleen muzikanten.”
Dat zijn wijze woorden. Bedankt Dans Dans en tot een volgende keer!
Foto’s door Knelis, gemaakt op Rockit in De Oosterpoort. Heb je Dans Dans gemist tijdens Rockit? No worries, check hun tourschema hier.
