Als je gitaar kunt spelen, dan is elk snaarinstrument met een hals en een klankkast geen uitdaging meer. Ja, toch? Niet helemaal. Daar komt onze redacteur Teo snel achter wanneer hij besluit om “even” een nummertje op de ukulele te leren spelen. Dit weekend is het Play Your Ukulele Day, ben jij klaar voor een challenge?
Bij Chordify zijn we niet vies van een challenge. Af en toe uit je comfortzone stappen kan nooit kwaad. Ik wilde wel eens iets nieuws uitproberen, een uitstapje van mijn vertrouwde zessnarige vriend: de gitaar. Ukulele, hoe moeilijk kan het zijn?
Teo’s Ukulele Journey begint
Mijn weapon of choice is een Ohana soprano ukulele met nylon snaren. Het instrument is volgens mijn net geïnstalleerde tuner-app gestemd in C6-stemming, waarbij de eerste snaar in A4 staat, de tweede in E4, de derde in C4 en de vierde in G4 gestemd is. Hier begint de verwarring al. Wat betekent dit überhaupt?
Gitaar is trouwens niet mijn eerste instrument. Nee, dat is de basgitaar. Ook viersnarig, alleen wel gestemd op dezelfde wijze als de gitaar. Bij een ukulele ging ik er stiekem vanuit dat dit ook op een of andere manier het geval zou zijn. Nope.
Verwarring
Mijn vooringenomen challenge is vrij concreet: de klassieke Nintendo-tune van Super Mario leren spelen. Hoe moeilijk kan het zijn, denk ik van tevoren. Totdat ik de soprano in m’n handen krijg, deze een keer aan sla en erachter kom dat ik geen idee heb hoe ik met zo’n instrument moet omgaan.
Waar moet ik beginnen? In een soort van stuiptrekking probeer ik wat standaard gitaargrepen uit. Het klinkt nergens naar. Korte paniek. Heb ik dan helemaal niets aan al mijn gitaar- en baskennis bij het spelen van dit rare gitaartje? En dit fretbordje is veel en veel te priegelig. Wat een domme challenge!
No pain no gain
Het duurt even voordat ik mijn emoties weer in toom kan houden. “Niemand zei dat het leuk ging worden”, hoor ik een collega met een lachje zeggen. En gelijk heeft ze. Waar ligt de uitdaging als iets zonder moeite ineens lukt? Nergens natuurlijk.
Ik moet lachen als ik denk aan alle blogposts die ik heb geschreven over motivatie en routine, blijven volhouden en steady doorgaan. I really have to learn to do as I preach. Breek eerst het geheel op in kleine behapbare delen en ga die vervolgens stap voor stap af, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Of neem een coach.
Tutorials
Waarom niet beide? Een korte zoektocht op Chordify leidt me tot een paar uitvoeringen van de Super Mario-tune. Ik probeer mee te spelen, maar de akkoorden zijn zo ontzettend anders dan ik gewend ben en het tempo gaat als een sneltrein, dus dit is niet de juiste aanpak. Al snel ben ik na wat doorklikken beland bij een tutorial.
Hierin doet mijn nieuwe, vers van YouTube geplukte docent, uit de doeken hoe je makkelijk het liedje in stukken kunt opbreken. Vervolgens speelt hij langzaam voor wat de bedoeling is en benoemt de akkoorden en toonsoorten. Met dat laatste kan ik wel wat, met mijn gitaar georiënteerde kennis. Muziektheorie blijft tenslotte hetzelfde, ongeacht het instrument. Er gloort hoop aan de horizon. Nog even en Super Teo kan Super Mario spelen. Ik voel het!
Kleine stapjes
Het kleine halsje is een hel. Ik heb van mezelf kleine handen en redelijk dunne vingers, maar toch zijn ze te dik en lomp voor dit instrument. Snel van akkoorden wisselen zit er niet in. Frustratie slaat weer toe. Ik heb ondertussen het introotje onder de knie. Dat geeft me hoop.
Het klinkt heel slordig, maar je kunt het erin herkennen. Alles draait om babystapjes, vertel ik mezelf. Kleine beetjes vooruit zijn waardevol. Je leert een aantal dingen door die emotionele rollercoaster: respect voor het instrument, waardering voor het nummer en vooral ook nederigheid tegenover jezelf.
Bijna is niet helemaal
Een week nadat ik voor het eerst mijn nieuwe vriend de ukelele in handen heb genomen, lukt het me al om wat begrijpelijke klanken uit het kleine instrument te krijgen. Mijn hoogmoed krijgt langzaam de overhand en ik vind van mezelf dat ik binnen een dag mijn challenge wel gehaald moet hebben.
Toch wordt het iedere keer pijnlijk duidelijk dat, hoewel ik de basis van het nummer wel weet, er nog een hoop ontbreekt. Mijn techniek is slordig. Het lukt me niet om snel en vooral zuiver van akkoorden te wisselen. Bovendien is er een heel middenstuk waar ik iedere keer mee worstel.
Extra hulpmiddelen
De Super Mario-tune is niet in zijn geheel met akkoorden te spelen. In het midden zit een stuk dat je moet tokkelen. Ik probeer telkens op gehoor dit deel uit te vogelen, maar het is al vanaf het begin duidelijk dat ik geen idee heb waarmee ik bezig ben. Toch blijft mijn ego volhouden. Deze koppigheid kost me nog een aantal dagen aan frustratie.
Uiteindelijk besluit ik toch maar een kijkje te nemen op het aanbevolen tablatuurblad van mijn YouTube docent. Tja, dat had ik beter natuurlijk gelijk kunnen doen, want na een kwartier lukt het middenstuk. Sterker nog, ik krijg nog een paar aantal andere kleine bottlenecks opgehelderd.
Laatste loodjes
Ondertussen ben ik in totaal meer dan twee weken sporadisch aan het oefenen op Chordify HQ. Het proces is een stuk lastiger dan ik van tevoren had kunnen bedenken, maar het einde lijkt in zicht. Ik kan met moeite de hele tune van Super Mario spelen. Hoewel het geluid redelijk brak klinkt, heb ik hoop.
De puntjes op de “i” zetten is altijd een vak apart. Zo moet je wederom je trots en koppigheid opzij kunnen zetten en eerlijk tegenover jezelf zijn over welke delen van het nummer extra aandacht nodig hebben. In mijn geval is dat het middenstuk met de kleine riff en het einddeel waarin je snel moet wisselen van akkoorden.
Victory
Het duurt nog drie dagen voordat ik alles onder de knie heb en voor mijn collega’s een klein mini-concertje durf te geven.‘s Nachts droom ik zelfs van het deuntje. Ik zie de moeilijke delen voor me op de ukelele nek en in mijn dromen loop ik soms gigantisch vast en andere keren flitsen mijn vingers er zonder moeite doorheen.
Tijd voor een Instagram-filmpje vind ikzelf. Even delen met mijn vrienden over de hele wereld met wat voor ontzettend nuttig project ik drie weken lang bezig ben geweest. Het voelt bijna onzinnig, maar ik heb meer opgestoken dan ik denk.
Leerpunten
Een van de belangrijkste leerpunten van deze queeste is dat er spelenderwijs veel te leren valt. Ik weet nu waar ik het A7-akkoord en het G-akkoord kan vinden. Van daaruit, kan ik makkelijk de rest van de ukelele nek uitvogelen. Bovendien is mijn waardering voor het instrument gestegen. De fijne harmonieën die je hiermee kunt produceren, zijn uniek.
Wat betreft het leerproces, ben ik meerdere malen tegen mezelf aangelopen. Het blijft lastig om jezelf over te geven aan het idee dat je iets niet kunt en nog moet leren. Mezelf eraan herinneren dat elke leerweg bestaat uit babystapjes vooruit, doet me goed. Heerlijk zo’n challenge. Ik kan het iedereen aanraden. Probeer het zelf. Happy jamming!
