Na een vette sessie op het muziekfestival Welcome to the Village in Leeuwarden spraken we met Eddie Green. De gitarist van de Britse postpunkband Shame vertelde ons alles over zijn liefde voor de six-string, Jimi Hendix en waarom het vinden van je eigen geluid net zo belangrijk is als een technisch goede gitarist zijn. 
Wanneer begon je met gitaarspelen, Eddie?
Ik begon gitaar te spelen toen ik acht jaar oud was. Mijn ouders gaven me zo’n Fender beginnerspakket voor mijn verjaardag. Je weet welke ik bedoel toch? Ik heb heel lang op dat instrument gespeeld. Die gitaar heb ik nog steeds trouwens. Toen ik acht was ging ik vol voor de gitaar en vond dat uiteraard superleuk. Daarom begon ik rond die tijd ook wat vrijblijvende lessen te krijgen van oudere vrienden. Sindsdien ben ik niet gestopt met spelen. Dat is nu ruim dertien jaar geleden.
Wauw, dat is een lange tijd. Hoe heb je jezelf gedisciplineerd om door te gaan met spelen?
Ik ben nooit echt gedisciplineerd geweest. Voor mij was het leuker om gitaar te spelen dan andere dingen te doen. Ik weet dat dit een beetje cliché klinkt, maar het is waar. Ik had niet echt veel aanmoediging nodig. Het was eerder het tegenovergestelde. Ik speelde zo veel dat er geen tijd over was voor andere dingen.
Wat zijn muzikanten die je geïnspireerd hebben?
Ik moet zeggen dat Jimi Hendrix al heel vroeg een grote inspiratiebron was. Dit is zo’n voor de hand liggend antwoord, maar ik was echt verbaasd toen ik hem voor het eerst hoorde. Het was een raar gevoel om naar zijn platen te luisteren. Toen ik een jaar of tien oud was, deed ik op mijn school een cover van Voodoo Child. En ja, ik was een tijdje behoorlijk geobsedeerd door goede oude Jimi. Sindsdien hebben muzikanten als Johnny Marr me erg geïnspireerd. De manier waarop Marr een geluid kan neerzetten en er vervolgens zo’n melodisch meesterwerk van kan maken vind ik echt bewonderenswaardig.
Iedereen heeft het altijd over gitaarskills, maar hoe belangrijk is je geluid eigenlijk?
Het is in mijn ogen een veelgemaakte fout dat mensen denken dat je een technisch genie moet zijn om een groot gitarist te kunnen worden. Ik ben absoluut geen technisch geschoolde gitarist. Ik weet niets over apparatuur, ik ben niet per se een theoretisch onderlegde muzikant. Dus ik denk dat het meer gaat om wat je wilt maken, hoe je de apparatuur die je hebt kunt gebruiken en hoe je kunt doen wat je wilt met de spullen die je hebt. Als je dat over kan brengen ben je een goede gitarist.
Wanneer je een nummer schrijft: is dat een individueel proces of gebeurt het in groepsverband?
Het hangt ervan af. Bij sommige nummers komen Shawn of ik met een riff aanzetten en we bouwen vanaf daar samen verder. Soms jammen we uren en uren en dan komt er iets uitrollen. Het is altijd leuk om dat met de jongens te doen.
Laatste vraag voordat je voorbereidingen gaat treffen voor de show vanavond. Als je een tip zou kunnen geven aan een beginnende gitarist, wat zou dat dan zijn?
Blijf niet al te lang hangen bij een akoestische gitaar, tenzij dat echt de stijl is die je wilt spelen.
